قالب وبلاگ

خبر : هنوز پاسخی قطعی برای این سؤال که آیا بوسیدن پدیده‌ای غریزی است یا اکتسابی، وجود ندارد. بوسیدن پدیده‌ای است انسانی که اما فقط در بین ۹۰ درصد مردم دنیا رواج دارد.

 

ولت آنلاین نوشت:
بوسیدن پدیده‌ای انسانی است، ولی آیا رواج آن مربوط به غرایز انسانی می‌شود یا اینکه باید به آن به عنوان پدیده‌ای فرهنگی نگریست؟ این سؤالی است که هنوز دانشمندان پاسخی قطعی برای آن نیافته‌اند.

بیش از صد سال است که دانشمندان در صدد یافتن علت رواج بوسه در میان انسانها هستند. زیگموند فروید، روانکاو اتریشی، بر این عقیده بود که بوسیدن غریزه‌ای انسانی است و این غریزه از بدو تولد در انسان وجود دارد. به عقیده او بوسه ریشه در نیاز نوزاد به مکیدن شیر از پستان مادر دارد.

 

ولی هنگامی که ایوان پاولوف، فیزیولوژیست و پزشک روس، در سال ۱۹۰۰ در آزمایش معروف سگ و صدای زنگ نشان داد که آب دهن سگ می‌تواند با صدای زنگی که برای او تبدیل به علامت غذا شده، راه بیفتد، بسیاری از روان‌شناسان به این نتیجه رسیدند که رفتار انسان نیز نه بر غریزه که بر آموزه‌های او مبتنی است. این دسته از روان‌شناسان بر این باورند که انسان کنترل کامل بر غرایز خود دارد و بوسه را نشانه ابراز عشق می‌دانند که با آگاهی صورت می‌گیرد.

 

گروه دیگری از دانشمندان بر این نظرند که انسان فقط قادر است برخی از رفتارهای غریزی خود را تغییر دهد. آنان بوسیدن را جزو رفتارهای غریزی‌‌ای می‌دانند که قابل کنترل است. به عقیده آنان این نظریه پاسخ این سؤال را نیز در بر دارد که اگر بوسیدن پدیده‌ای غریزی و مادرزاد است، پس چرا در بین ۱۰ درصد مردم دنیا از نظر فرهنگی مردود است.

۶۵۰ میلیون انسان با بوسیدن بیگانه هستند
در فرهنگ ۶۵۰ میلیون انسان، بوسیدن عملی چندش‌آور و حتی وحشیانه است. در سفرنامه یک مردم‌شناس فرانسوی در سال ۱۸۹۷ آمده که در بین چینی‌ها بوسیدن حتی می‌توانست نشانه آدمخواری تلقی شود. در همان زمان دانشمندی دانمارکی نیز مشاهده کرده بود که در برخی قبایل فنلاندی یک زوج هیچ‌گاه یکدیگر را نمی‌‌بوسیدند. امروزه ۱۰ درصد مردم دنیا بوسیدن را عملی زشت می‌دانند. برای نمونه در مغولستان پدران برای ابراز محبت به پسران‌شان، به جای بوسیدن آنان سرشان را بو می‌کنند.

برخی نظریات بیولوژیک پیرامون بوسه
در سال ۱۹۶۰ جانورشناس انگلیسی، دزموند موریس، این نظریه را مطرح کرد که بوسیدن از رسمی می‌آید که در گذشته در میان نیاکان بشر وجود داشته و به کودکان از طریق دهان به دهان غذا می‌داده‌اند. موریس می‌گوید، این عمل هنوز هم در بین شامپانزه‌ها رایج است. اینکه بشر از طریق دهان به دهان هم تغذیه می‌کرده، در نوشته‌های یونان باستان نیز آمده است. طبق مشاهدات و گزارش‌های یک محقق اتریشی این رسم امروزه هم در برخی قبایل آفریقایی رواج دارد.

جهانی شدن فرهنگ بوسیدن
کشف اینکه چرا انسانها همدیگر را می‌بوسند همچنان موضوع تحقیق‌های علمی ا‌ست. با توجه به اهمیتی که بوسیدن در زندگی بشر دارد، این عجیب هم نیست.

فقط یک زوج نیستند که همدیگر را می‌بوسند: پاپ زمین کشورهایی را که به آن سفر می‌کند، می‌بوسد. کسانی که به کلیسا می‌روند، حلقه‌ای را که کشیش‌ها بر دست دارند، می‌بوسند. سران سابق کشورهای اروپای شرقی لب یکدیگر را می‌بوسیدند و فرانسوی‌ها گونه یکدیگر را می‌بوسند.

با توجه به گسترش روزافزون روابط بین فرهنگ‌های گوناگون به احتمال زیاد نود درصدی که بوسیدن در بین آنان رواج دارد، موفق خواهند شد ۱۰ درصد باقی‌مانده را نیز با خود همراه کنند. در انگلیس تا همین ۲۰ سال پیش بوسیدن، حتی بوسیدن گونه، در خیابان امری غیرقابل تصور بود، در صورتی که امروز همه همدیگر را در ملا عام می‌بوسند. روند جهانی شدن، فرهنگ را هم، که بوسیدن جزیی از آن است، در بر می‌گیرد.

به گزارش برنا، بزرگ‌ترین کفش دنیا برای یک بسکتبالیست به نام پیتر ایروگا ساخته شد. ایروگا که بومی جزایر سلیمان است، ۲.۲۳ متر قد دارد. طول یکی از پاهای وی ۳۸ سانتی‌متر و دیگری ۳۷.۵ سانتی‌متر است و رشد آن‌ها هنوز متوقف نشده است. نام وی در کتاب رکوردهای گینس ثبت شده است.

 

رکورد قبلی بزرگ‌ترین پای دنیا متعلق به سلطان کوسن از ترکیه است. پای چپ وی ۳۶.۵ و پای راست وی ۳۵.۵ سانتی‌متر است.

 

بر اساس گزارش وورلد رکوردز آکادمی، یافتن کفش برای پاهای ایروگا مشکلات زیادی به همراه داشت. به همین علت یک کلینیک تهیه کننده کفش‌های طبی در سیدنی استرالیا به نام فوت پاور (Foot Power) تصمیم گرفت تا این مشکل را رفع کند. کار هاینز، متخصص بیماری‌های استخوان پا می‌گوید ساخت کفش برای این بسکتبالیست در سایز ۲۶، سی ساعت زمان برده است.

 

علت رشد جسمی بیش از اندازه ایروگا، وجود توموری در مغز وی است که نزدیک غده هیپوفیز قرار دارد و به همین دلیل رشد بدن او متوقف نمی‌شود. این مرد تنومند که بومی جزایر سلیمان است، قرار است به زودی در استرالیا تحت عمل جراحی قرار گیرد تا رشد بدنش پایان یابد.

گروهی از دانشمندان آمریکایی در تحقیقات خود کشف کردند که خندیدن با دهان باز و صدای بلند موجب می شود که خنده مسری شود.

 

به گزارش مهر، آیا تاکنون فکر کرده اید که چرا صدای خندیدن افرادی را که با دهان باز می خندند دوست داریم؟
اکنون محققان دانشگاه ایالتی جورجیا به سرپرستی مایکل اورن در بررسی های خود دریافتند که خندیدن تنها زمانی مسری می شود که با دهان باز و همراه با صدای قهقه همراه باشد و زمانی که خنده بی صدا و با دهان بسته باشد چندان تاثیرگذار نیست.

این یافته ها نشان می دهد افراد از سنین پایین یاد می گیرند که به خاطر مثبت ترین تجربیات زندگی خود با صدای بلند و همراه قهقه بخندند کسانی هم که به صدای شادی دیگران (خنده با صدای بلند) گوش می کنند نیز احساس خوشحالی می کنند. (نمونه این مسئله قهقه زدن نوزادان است که موجب شادی دیگران می شود).

مایکل اورن در این خصوص اظهار داشت:«فکر می کنم که صدای خنده همانند نوعی مکانیزم بنیادی برای ساختن و حفظ روابط اجتماعی مثبت باشد خندیدن تقریبا یک خصیصه غالب در تعاملات اجتماعی است و به وضوح در ترویج احساسات مثبت نقش مهمی ایفا می کند اما هنوز مشخص نیست که این مکانیزم چگونه کار می کند».

این تیم تحقیقاتی به منظور دستیابی به این نتایج حدود 50 کلیپ از خنده مردم را به داوطلبان نشان دادند. نتایج این آزمایش نشان داد کلیپ هایی که در آنها افراد با صدای بلندتر و با دهان باز می خندیدند داوطلبان را بیشتر وادار به خندیدن می کرد.

این دانشمند افزود: ما این فرضیه را مطرح کردیم که همه افراد پاسخ های احساسی به خندیدن با صدای بلند را آموخته اند. این نوعی پاسخ ناخودآگاه است که در تمام زندگی همراه ما است و تاحد چشمگیری بر روی روش ما در موقعیتهای اجتماعی روزانه ما تاثیر می گذارد.